شهرستان مهران بشناسیم
(قسمت اول)
الف ) شهر مهران
مرکز این شهرستان، شهر مهران است که در ساحل چپ رودخانه کنجانچم واقع شده است و با مرز عراق بیش از چند کیلومتر فاصله ندارد. مهران قبلاد منصورآباد خوانده می‌شد. در سال 1309 با تصویب فرهنگستان زبان ایران، به «مهران» تغییر نام داد. این شهرستان در زمان جنگ تحمیلی توسط دشمن تصرف و ویران شد اما با کمک خدا و رشادت نیروهای رشید اسلام در عملیات بزرگ کربلای یک این شهر از دست متجاوزان آزادشد واکنون مهران به یک مرز تجاری ُ زیارتی مبدل گشته .
در بخش مرکزی مهران، مخازن نفت وگاز طبیعی کشف، و چاه‌هایی در آن حفر گردیده است. دشت های مهران به خاطر پیوستگی کوه و دشت با یکدیگر، دارای اهمیت سوق الجیشی و تاریخی است.
این شهرستان دارای جمعیتی معادل 46981 نفر و دارای سه بخش مهران، صالح آباد و ارکواز ملکشاهی است که به زبان کردی صحبت میکنند. بخش صالح‌آباد نیز در دشت نسبتاً وسیع هیژدانه واقع شده است و در سالهای پر باران. یکی از مناطق حاصل‌خیز استان محسوب میشود.
مراکز دیدنی و زیارتگاهی:
1- قلعه‌ی کنجانچم
2- سنگ نوشته‌ی گل گل ملکشاهی (خط میخی ایلامی)
3- سنگ نوشته‌ی تخت‌خان
4- تپه‌های چغاآهوان و چغاگلان
5- بقعه‌ی امام زاده سید حسن
6- امامزاده علی صالح
7- بقعه‌ی پیر محمد.
مردم اصیل شهرمهران که از قدیم الایام در شهر سکنا داشته وپایه گزار زندگی روستایی و سپس شهری بوده شامل طایفه های صیفی ( رستم آباد وقلعه کهنه ) ، ملکخطاوی (بهین بهروزان وخسروآباد وجاسم آباد ) میباشد و بعدها طوایف زرگوش که به دو طایفه هرمز آباد و فرخ آباد تقسیم شدند وآبادیهای بهرام آباد وفیروز آباد شکل گرفتند از ابتدای دهه چهل بلحاظ سیاستهای غلط رژیم پهلوی و عدم توجه به مناطق محروم ودورافتاده پروسه مهاجرت روستاها و ترک زندگی عشایری شکل جدیدی به خود گرفته و سبب شد به تدریج جمععیت کثیری از ایلهای شوهان وملکشاهی به شهر مهران مهاجرت وزندگی شهرنشینی را تجربه نمایند وقوع انقلاب اسلامی و بدنبال آن اغاز جنگ تحمیلی و تصرف شهر مهران توسط دشمن بعثی و مهاجرت مردم به شهر ایلام و دیگر شهرهای استان که 12 سال این مهاجرت اجباری ادامه پیدا نمود ، بابازگشت مردم مهاجر مهران در ابتدای سال 1371 ترکیب جمعیتی این شهربطور چشمگیری دستخوش تغییرات گردیده است چرا که اکثر مردم اصیل و ساکنین اصلی و مالکین اولیه پس از جنگ بازنگشته وزندگی در مرکز استان را ترجیح داده اند .....
شعر از علیرضا صابری 